[051] Leónetta "Miłość to kłamstwo"

Tytuł: "Miłość to kłamstwo"

Para: Leónetta (León i Violetta)

Serial: Violetta

Rodzaj: Miłosny

Uwagi: Brak

Miejsce: Nowy Jork

Autorka: Kerry

Wpatrywała się na widoki za oknem, miała dość rodziców, brata, a nawet siebie. Wszystko ją wykańczało. Nagle przed oczami pojawił się mały ptaszek. Nie była dobra w rozróżnianiu ich, więc dobrze nie wiedziała jakiego jest gatunku. Słyszała jak uroczo poćwierkiwał. Lubiła nasłuchiwać dźwięków przyrody, to ją uspokajało, pomagało zapomnieć. 

- Violetto! - Rozległ się krzyk jej rodzicielki. - Zejdź na obiad!

- Już. - Odkrzyknęła i bez zachwytu zeszła do kuchni.

Nagle jej telefon zaczął wibrować. Zerknęła na wyświetlacz. León. Głośno westchnęła i odrzuciła połączenie. Nie miała ochoty z nim rozmawiać. Od czasu, gdy wyznał jej miłość miała go dość. Przecież dobrze wiedział, że dziewczyna jest po strasznym związku i nie chce mieć chłopaka, a przyjaciela, który będzie ją wspierał. Nie rozumiała go.

Znów ten sam natarczywy chłopak próbował się z nią połączyć. W końcu uległa i odebrała.

- Co się stało? - Wzdycha do telefonu

- Muszę z Toba porozmawiać.

- Ale ja nie chcę z Tobą. - Powiedziała.

- Proszę. - Błagał. Koniec, końców, dziewczyna nie chciała, sprawiać szatynowi przykrości.

- O czym chcesz rozmawiać? - Wzdycha zrezygnowana.

- Wiesz, że nie chciałem, żeby tak wszyło. Po prostu nie chciałem już tego trzymać w sobie. Wiem, że nie akceptujesz tego, co do ciebie czuję. Rozumiem to. Ale proszę, nie odrzucaj mnie przez coś, co jest prawdą. - Powiedział szczerze.

- Rozumiem Cię, León. Ale daj mi czas.

- Proszę Cię, Violetta...

- Daj mi czas. - Powtórzyła stanowczo.

- Ile go potrzebujesz?

- Nie wiem. Może tydzień, miesiąc... Tyle ile będzie trzeba. - Westchnęła.

- Zaczekam.

Violetta zdołała się przełamać i zrozumieć Meksykanina. Dobrze wiedziała, że nie chciał źle. Chciał jej powiedzieć, to co leży mu na sercu. Po długim czasie, nareszcie zrozumiała co czuje.

- León! - Zawołała głośno, widząc go spacerującego parkowymi alejkami.

- Cześć. - Przywitał się z szerokim uśmiechem, stojąc przed nią. - Już się... Zastanowiłaś? - Nie wiedział, jak miał to nazwać.

- Przepraszam. Nie powinnam, tak zareagować. Wiem, że nie chciałeś źle. - Uśmiechała się do niego szczerze.

- Cieszę się.

- Ale i tak nie mogę obdarzyć Cię tym uczuciem. - Spuściła głowę. - Nadal możemy być przyjaciółmi.

- Nie chcę być przyjacielem. - Oburzył się. - Wybacz, ale ja tak nie mogę.

- León, proszę.

- Nie. Wiesz jakie to trudne? Stać przed osobą, którą kochasz i nie móc jej mieć? - Pyta podnosząc jej podbródek. - Okropne.

- Chciałabym. Naprawdę, ale nic do Ciebie nie czuję. - Mówiła patrząc mu w oczy. To zabolało go najbardziej. Widział w jej oczach, że nie kłamała. Mówiła prawdę.

- Jesteś pewna?

- Tak, Leónie. - Odpowiedziała spokojnie i wtuliła się w niego. Potrzebowała tego.

- Wiesz, że to jest nie do wytrzymania?

- Wiem. - Westchnęła odrywając się od niego. - Może, w przyszłości to się zmieni.

- Mam taką nadzieję. - Szepnął. Pogłaskał ją po policzku i poszedł w swoją stronę.

　

Witam!

Pozwólcie, że nie skomentuję tego czegoś na górze. (Okropne - jednym słowem)

Zachęcam do składania zamówień ;*

Kerry.