[102] Nieznana dziewczyna " Chwila"

Tytuł: "Chwila"

Osoba: Nieznana dziewczyna

Uwagi: Brak.

Autorka: Crazy D.

 

   Leżąc w szpitalu podczas gdy ci durni lekarze próbują uratować moje ciało chyba powinnam myśleć o nadchodzącej śmierci która czeka na mnie za rogiem, lub modlić się aby jak najdłużej to odwlec. A ja.... Cóż, zamiast tego rozmyślam nad chwilami gdy chciałam odejść stąd i nie wracać. Jednym z takich momentów był właśnie okres gdy zaczęłam się ciąć obwiniając się o problemy w związku, w pracy czy w gronie przyjaciół i rodziny.
   Najczęstszymi przyczynami okaleczania się są jednak wspomnienia związane z przystojnym brunetem który od pierwszego spotkania zawrócił mi w głowie. Te jego szafirowe tęczówki już na zawsze będą mi przypominały o straconym szczęściu, a usta mimo wypowiedzianych przez nie tych krzywdzących kłamstw będą wiecznie powodem dla którego będę żałować i zapragnę cofnąć czas próby samobójczej.

*wspomnienie*
    Piątkowy wieczór a ja znów siedzę sama. Przyjaciółki dawno pewnie już są na romantycznych schadzkach z ukochanymi. Ukochanymi. No właśnie, co z moim ukochanym? Tym który miał być moim rycerzem na białym koniu spieszącym mi zawsze na ratunek? Zostawił mnie gdy tylko dowiedział się o moich problemach ze zdrowiem. Krzyczał że jestem chora psychicznie i ze nie spędzi z kimś takim życia. Tylko ze przecież anoreksję dla się wyleczyć i dalej normalnie funkcjonować.
*koniec wspomnienia*

   Swoją drogą ona była jedną z chwil gdy bue miałam ochoty stawać na przeciw ze światem i jedynym pragnieniem było jak najszybsze przeniesienie się do krainy bez cierpienia złamanego serca i obwiniającego mnie w kółko rozumu, a nawet podpowiadającego najgorsze myśli.
   Trzecim i ostatnim powodem byłam ja sama. Uważałam się za kogoś nie wyjątkowego, a nawet niepotrzebnego. Sądziłam że jestem za gruba, przez co nadmiernie próbowałam to zmienić poprzez głodzenie się dopóki nie doprowadziłam do swojej choroby. Twarz byłabym nawet w stanie operacyjnie zmienić jeśli miała by ulec zmianie.
   I tak właśnie znalazłam się tutaj. Po prostu odważyłam się zadać sobie śmiertelne "strzały" i dopiero teraz zrozumiałam jaka byłam głupia że wszystko co robiłam przybliżyło mnie do stanu otępienia.
   Niestety teraz jest już za późno.
   Chirurdzy zanim odchodzą zakrywają moją twarz na znak zgonu. Prawdopodobnie udają się do moich najbliższym przekazać im te okropne wieści.
   A ja żałuję że nie zdołałam odmienić swojego życia wtedy, Gdy jeszcze miałam czas.