[133] Dramione "Love's to blame"

Tytuł: "Love's to blame"

Para: Dramione

Rodzaj: Dramat, romans
Uwagi: Brak

 

    Nie było możliwości cofnięcia czasu.

      Hermiona musiała podjąć jedną z najważniejszych decyzji w swoim życiu. Obiecując ją wypełnić zmieni swoje życie i nigdy nie powróci do normalności. Odrzucając, prawdopodobnie skaże świat na przegraną i niszczycielskie zwycięstwo Voldemorta. Odpowiedź nie potrafiła wypłynąć z jej ust. Zdezorientowana przyglądała się Gryfonom szukając w czyiś  oczach oparcia. Oni jedynie odwracali wzrok, nie chcąc okazać po sobie w jak trudnym położeniu się znaleźli. Pewne niebieskie tęczówki zaparcie wpatrywały się w podłogę. Szatynka nie spodziewała się tego Ślizgona tutaj. Sądziła, że ostatnim miejscem gdzie mogłaby znaleźć Dracona byłby Hogwart. Nie wiedziała co czaiło się w jego duszy i w jakim stopniu była ona złamana.

     Objęła się swoimi rękami, marząc aby czas mógł się zatrzymać. Wiedziała, że jest ostatnią deską ratunku. Tylko dlaczego nikt nie chciał jej pomóc? Dlaczego musiała sama skazywać siebie na samotność? Dlaczego to ona miała poświęcić swoje życie? Dlaczego to właśnie ją wskazano?

    Usłyszała ciche stęknięcie i odwróciła głowę w stronę blondyna. Jego mroczny znak lśnił w świetle Księżyca. Przez chwilę wpatrywała się w jego długie i smukłe palce. Potem zwróciła oczy ku jego twarzy i zauważyła podkrążone oczy. Mocniej zarysowane rysy twarzy świadczyły o wyczerpaniu. Doskonale znała przyczyny jego chudej sylwetki, sama nie wyglądała lepiej. W normalnych okolicznościach zapytała go o jego samopoczucie, a on odgryzłby się jej jakąś wredną uwagą. W tamtej chwili liczyło się jedynie jego spojrzenie, wyrażające więcej niżeliby chciała wiedzieć.

Jesteś naszą nadzieją

      Jedna jej strona wolałaby, aby zhańbiła swoje nazwisko i na zawsze pozostała znienawidzona przez miliony czarodziei na całym świecie.  Druga strona chciała jednak ratować szkołę i przyjaciół.

       Przerosło ją to i nie ukrywała już dłużej łez.

      Okazałe się one jeszcze cięższe niż wstrzymywanie ich przed światem. Wydawało jej się, że ich potok żłobi na policzkach krwawe rany.

       Harry przez chwilę się wahał, jednak podszedł do niej żwawym krokiem. Wziął ją w objęcia, na co ta wybuchła niekontrolowanym szlochem. Czuła, jakby było to ich ostatnie spotkanie, a następne miało nigdy nie nadejść. Bezsilność przeplatała się ze strachem. Przeraźliwie się bała spotkania z Czarnym Panem. Przeraźliwie się bała zostania z nim na zawsze.

    Chłopak niechętnie się odsunął i spojrzał jej w oczy. Ufała mu i pragnęła zapewnia o bezpieczeństwie jej misji. Pragnęła, żeby Wybraniec poklepał ją po plecach, mówiąc: „Wszystko będzie dobrze”.

       Dobro było w tym momencie takie nic nieznaczące, znikome.

      Poczuła zimną dłoń, oplątującą jej. Rozpoznałaby ten palce o każdej porze dnia i nocy.  Głośno przełknęła ślinę i spojrzała na stojącego obok Malfoya. Nie spoglądał jej w oczy, ze śmiałością wypisaną na twarzy patrzył na wszystkich zgromadzonych. Hermiona poczuła ciepło bijące z jego serca. Z serca, które jeszcze parę tygodni temu było zamknięte na jakiekolwiek uczucie. Na jakąkolwiek miłość.

- Nie pójdziesz tam sama.

      W tych czterech słowach znalazła się jej cała nadzieja i ufność. Błagała w myślach, aby wieczność która jej jest pisana, nie okazała się zgubna. Mocniej ścisnęła jego dłoń na znak poparcia.

On czuł się zobowiązany do pomocy, po tych wszystkich krzywdach które wyrządził im, a w szczególności jej. W tamtym czasie nie miała znaczenia krew, nie było ważne pochodzenie czy wychowanie. Zrozumiał jak bardzo próbował oszukiwać sam siebie i wmawiał sobie, że ucieknie przed odpowiedzialnością. Już więcej nie walczył ze świadomością swojej porażki.

      Oboje chcieli wyjść z tego cało. Jeszcze raz obdarzyli swoich przyjaciół tęsknymi spojrzeniami i nieoczekiwanie wpadli sobie w ramiona. Był to bardzo czuły gest, może i najczulszy w życiu chłopaka. Życiu, które stało się takie kruche z dnia na dzień.

     Jako najdzielniejsza z wszystkich, do przodu wystąpiła Ginny Weasley. Nawet ona z trudem przemawiała:

- Będziemy się starać cię wydostać. Was wydostać. – poprawiła się po chwili

      Jej głosie towarzyszyła nurtująca cisza. Wiele chciała powiedzieć – szatynka odczytała to w jej oczach. Na niewiele miała odwagę.

- Nie lubię pożegnań. – Hermiona uśmiechnęła się słabo – Dlatego nie przedłużajmy, dobrze?

      Milczenie oznaczało obustronną zgodę. Draco w przeciwieństwie do Hermiony nie miał nawet z kim się żegnać. Nikt mu nie pozostał. Ta świadomość wierciła coraz większą dziurę w jego umyślę, a zaspokoić mogła ją jedynie ona. Stojąca obok szatynka.

- Będę tęsknić – wyszeptała, przerywając płaczem.

- Wszyscy będziemy – dodał ponuro Ron.

    Rudzielec chciał ją objąć, pozwolić jej na chwilę smutku. Niestety, dziewczyna pośpiesznie rozkazała wrócić mu na miejsce.

- Przepraszam, ale nie mogę się teraz złamać. To sprawiłoby większy ból.

      Zamknęła oczy i mocniej ścisnęła chłodne palce blondyna. On, nie czekając na więcej znaków, pomyślał o lochach Voldemorta i deportował się razem z dziewczyną.

     Znaleźli się w pustym, ciemnym pomieszczeniu. Dookoła otaczały ich szare ściany przesączone krzykiem śmierci. Niespełnione marzenia zalewały ich z każdej strony. Cierpienie jakiego doznali w swoim krótkim życiu, było niczym w porównaniu z tym.

Mieli jedynie siebie, mieli jedynie siebie.