[128] Katherine Pierce "Gra się zaczęła"

Tytuł: "Gra się zaczęła"

Osoba: Katherine Pierce

Rodzaj: Kryminał, obyczajowy, dramat
Uwagi: W przeciwieństwie do serialu, Kat jest człowiekiem [ przynajmniej na początku ]

- Odłóż broń!

Czarny kaptur jedynie głośno wyśmiał moje błagania i przyłożył pistolet bliżej mojego serca. Nie widziałam jego twarzy, jedynie trupo bladą maskę, którą zakładał każdego spotkania.

- Błagam, zrobię co zechcesz!

Czułam się zażenowana faktem, że nie dowiem się kim jest mój oprawca nawet w ostatnich chwilach życia. Na próżno próbowałam wyswobodzić dłonie z wiązadeł. Z każdym mocniejszym szarpnięciem sznury zostawiały na mojej skórze krwawe rany.

- Jakieś ostatnie życzenia? – zapytał wyraźnie młody męski głos.

Zacisnęłam usta w cienką linię i próbowałam przypomnieć sobie ten ton. Znałam go, lecz jego obraz całkowicie zaginął w dziurach mojego umysłu. Wtedy poczułam zimny metal, dotykający moich dłoni i już po chwili uwolniłam ręce. Reszta sznurów również została przecięta, a ja mogłam wreszcie wziąć spokojny oddech. Czarny kaptur, kiedy zobaczył postać która stała się moim wybawcą, uciekł z dachu wieżowca nie pozostawiając po sobie jakichkolwiek śladów. 

Nie zdając sobie nawet z tego sprawy, zemdlałam na widok moich pokaleczonych dłoni. Ostatnim widokiem była rozmazana sylwetka, najpewniej mężczyzny. Zapamiętałam jego ciemne włosy i brązowe oczy. 

***

Obudziłam się w swoim łóżku z pogniecioną kołdrą u nóg i mokrą poduszką.

Tamta noc nie okazała się jednym z moich wielu koszmarów. Wydarzyła się naprawdę, a potwierdzeniem tego były liczne siniaki i jeszcze nie zaschnięte rany. Wstając z łóżka, próbowałam nie przewrócić się na zimnej podłodze. Czułam jak moje ciało zaraz eksploduje, więc pobiegłam do kuchni i nalałam sobie szklankę wody. Błądziłam w myślach, próbując znaleźć odpowiedź na dręczące mnie pytania. Chciałam powiadomić policję o całym zdarzeniu, ale byłam całkowicie pewna, że nic z tym nie zrobią. W końcu jeszcze żyłam. Nie chciałam tak jak typowa ofiara zaszywać się w czterech ścianach i bać się każdego dźwięku. Musiałam przezwyciężyć to sama. Postanowiłam wyjść na zewnątrz i poszukać śladów wczorajszej nocy. Jeszcze raz przejrzałam się w lustrze i postanowiłam wziąć szybki prysznic, zanim będę musiała pokazywać się w tym stanie ludziom.

Po wysuszeniu włosów i doprowadzeniu siebie do porządku, wyszłam z mojego mieszkania. Z domów sąsiadów dochodziła głośna muzyka. Odkąd wprowadzili się tutaj nowi mieszkańcy, nie mogłam zasnąć. Kradłam tabletki mojej matki, aby nie wymęczyć się na śmierć. Przyszło mi do głowy, że to one mogły być powodem mojej amnezji. Nie pamiętałam jak się dostałam na ten dach, ani w jaki sposób mnie porwali. To wszystko wydawało się okropnym koszmarem. 

Na klatce schodowej natknęłam się na nowe graffiti, oraz parę nastolatków namiętnie całujących się w kącie. Nie spuszczając ich z oka zeszłam na niższe piętro. Tam również czekały mnie podobne obrazy, jednak tym razem nie zamęczałam się ich widokiem i po prostu spuściłam wzrok.

Drzwi mojego bloku były już tak stare, że właściciel nie musiał ich zamykać. Złodziej nie miał żadnego problemu z wtargnięciem do środka. Dlatego ja również nie cackałam się z otwieraniem ich, po prostu je kopnęłam. Poczułam świeże powietrze mieszające się z dymem papierosowym. Pomyślałam,  że muszę się w końcu wyprowadzić z tej menelskiej dzielnicy. 

Na ulicach było mnóstwo ludzi. Po kilku minutach w bocznej uliczce zauważyłam cień, który szedł za mną od dłuższego czasu. Odwróciłam głowę i zobaczyłam tę samą osobę, która przetrzymywała mnie wczoraj na dachu. Czarny kaptur znikł mi z oczu, a ja nie tracąc ani chwili wytchnienia, pobiegłam za nim. Zorientowałam się , że chce zaprowadzić mnie do pewnego miejsca, ponieważ cały czas zwalniał abym mogła za nim nadążyć. Tak też się stało. Wylądowałam w ciemnej hali fabrycznej, nieużywanej od lat. Czarny kaptur zniknął, a ja pozostałam sama. Przerażało mnie doszczętnie wszystko w tym pomieszczeniu. Szczury w kątach, stare maszyny albo zostawione pudełko po papierosach i butelki. Nagle światło zgasło, a drzwi zamknął ktoś od zewnątrz. Usłyszałam dźwięk mojej komórki. Z lękiem wyciągnęłam ją z kieszeni i przeczytałam wiadomość od nieznanego numeru.

Już się boisz?

Tyle wystarczyło, bym zaczęła wydzierać się na cały głos. To był impuls. Wołałam i waliłam w drzwi, jakbym miała jakąkolwiek nadzieję, że ktoś jest na zewnątrz. Nadzieja bywa złudna.

Nie widząc innego wyjścia, zaczęłam szukać innych drzwi, co chwilę sprawdzając komórkę. W tej nędznej dziurze nie było zasięgu. Wtedy natknęłam się na klamkę, kiedy przeszukiwałam kolejną ścianę. Nie zastanawiając się, nacisnęłam ją i praktycznie wpadłam do środka. 

Tutaj było już jasno. I rozpoznałam go od razu. 

Dokładnie czyścił nóż ubrudzony krwią. Wtedy coś we mnie wstąpiło i dosłownie krew zmieniła obieg w moich żyłach. Ponowne oglądanie jego twarzy przyprawiało mnie o mdłości. Zacisnęłam mocniej dłoń na telefonie, daremnie wierząc, że jest on moim ostatnim źródłem ratunku. Dokładnie obejrzałam się dookoła i dostrzegłam kilka innych znanych, bliskich mi osób. Wreszcie zaczęłam wierzyć wróżce, która przepowiedziała, że najbliżsi przyjaciele okażą się moimi najgorszymi wrogami. Udawałam pewną siebie, nie dałam po sobie poznać złamanego serca. Stałam i lustrowałam ich wszystkich wzrokiem przez niecały kwadrans. Nikt nie śmiał się odezwać. A ich „szef” zapalczywie mieszał złotą ciecz w szklanym pojemniku. Moja miłość, mój największy życiowy błąd. W tamtej chwili obiecałam sobie, nigdy więcej nie zaufać facetowi. Niezauważalnie złapałam klamkę drzwi, próbując je otworzyć. Zamknięte. Możliwości się kończyły, a blondyn nabierał swój napar do strzykawki.

- Jednak nie opłacało się ciebie zabijać.

Wymruczał skupiony przy swojej pracy. Wstrzymałam oddech i czekałam na rozwój wydarzeń. Kątem oka spoglądałam na okno, nieopodal mnie. W ostateczności mogłabym wybić je własną ręką. Rzadko musiałam posuwać się do tak drastycznych środków. Pobiegłam przez sale i całej siły uderzyłam w szkoło. Pękło na tysiące kawałeczków, robiąc przy tym niewyobrażalny huk. Wtedy dwójka chłopaków przytrzymało moje ręce, a reszta unieruchomiła moje ciało. „Szef” nie wydawał się poruszony moją próbą ucieczki. Jedynie obdarzył mnie wnikliwym spojrzeniem i razem ze strzykawką przybliżył się do mnie.

- Proszę, odpuść sobie.

Chłopak w odpowiedzi wbił igłę w moją szyję i nie spiesząc się, wpuszczał płyn do mojego ciała. Jak na zawołanie przestałam wyczuwać moje nogi, a powietrze stało się trudne do zniesienia.

Teraz jesteś już nasza.

 ***

Wychodząc, zatrzasnęłam drzwi i przejrzałam się jeszcze raz w kieszonkowym lusterku.

- Czy tak narodziła się Katherine Pierce? – usłyszałam słodki głos, szeptany prosta do mojego ucha

- Och, skarbie. On zawsze tutaj była. – wskazałam palcem na serce – Tylko teraz się obudziła.

***

Tak oto prezentuje się kolejny One Shot.

Chciałam napisać coś bardziej mrocznego, ale sama nie wiem co z tego wyszło.

Mniejsza tym, prosiłabym o waszą ocenę.

Zachęcam również do brania udziału w konkursie, bo naprawdę warto.

Zapraszam też do naszej strony na Facebook’u 

Do następnego misie <3